தோல்வியுற்றவர்களின் சரித்திரம்!

வாழ்வில் "வெற்றி" பெறுவது என்றால் என்ன?

"வெற்றி" என்ற சொல் நம் சமுகத்தின் பார்வையில் வேறு வேறாக இருக்கிறது.

உதாரணத்திற்கு: பணம் என்றால் அதன் அளவு கோல் எது?

லட்சமா? கோடியா? அடுத்த தலைமுறைக்கான சொத்து சேர்த்து வைப்பதா?

படிப்பு பணம் என்றால் அதன் அளவு கோல் எது?

வாழ்கையில் உச்ச பட்ச படிப்பு எது?

டாக்டரா?வக்கீலா?மேலாண்மையா?பொருளாதாரமா? எது உயர்ந்த படிப்பு?

பண்புகள் என்றால் அதன் அளவு கோல் எது?

நல்லொழுக்கம்,கடமை தவறாமை,நேரம் தவறாமை,சுய கட்டுப்பாடு, என்று அடுக்கி கொண்டே போகலாம்.

ஆக ”வெற்றி” என்ற சொல்லுக்கு பொருள் இடத்திற்கு இடம் மாறுபடுகிறது.

இப்படி இருக்கையில் நம் சமூகம் கண்மூடித்தனமாக நம்மை வாழ்க்கையில் வெற்றி பெற வேண்டும் என்று தூண்டுவது ஒரு மாய மானை துரத்துவது போல் துரத்த சொல்கிறது.

நம் இளமை பிராயத்தில் ”வெற்றி” என்ற சொல் பள்ளியில் ஆரம்பிக்கிறது.

உதாரணத்திற்கு: வகுப்பில் முதலிடம்,கட்டுரை போட்டியில் வெல்வது,பாட்டு போட்டியில் முதலிடம் போன்ற விடயங்களில் ஆரம்பிக்கிறது.

பின்னர் கல்லூரி காலத்திலும் அதே கதைதான்.

வேலைக்கு செல்லும் காலத்தில் மற்றவனை விட அதிகம் சம்பாதிப்பது,உயர் பதவிகளை அடைய போட்டி,வீடு வாங்குவதில் தொடங்கி அனைத்திலும் இந்த போட்டி மனப்பான்மை நிலவுகிறது.

திருமணம் செய்வதில் கூட அடுத்தவரை விட நல்ல மனைவியோ,கணவனோ கிடைப்பதில் தொடங்கி,வரதட்சணை வாங்குவதில்,திருமணத்தை ஆடம்பரமாக நடத்துவதில் என எல்லாத்திலும் இதே போட்டி தான்.

வயோதிக காலத்தில் புண்ணிய ஸ்தலங்களை ரசிப்பதில் கூட அடுத்தவர்களை விட அதிகம் ஆர்வம் காட்டுவதால் ஏற்பட்ட சேதத்தை அண்மையில் நமக்கு இயற்கை உணர்த்தியது.

ஆக நாம் கருவறை முதல் கல்லறை வரை ஓடு,ஒடிக்கொண்டே இரு நம் சமூகம் நம்மை துரத்துகிறது.

வாழ்க்கை என்கிற அற்புத தேனீரை அணு அணுவாக பருகத் தெரியாத அவசர உலக மனிதர்களாக நாம் மாறிவிட்டோம்.

என் கேள்வி இதுதான் :

1.பள்ளியிலோ,கல்லூரியிலோ முதலிடம் தான் ”வெற்றி” என்றால் அங்கு சென்று படிக்க வசதியில்லாதவர்களை என்ன செய்வது?

2.வேலையில் அதிக பணம் சம்பாதிப்பது என்றால் நாட்டில் வேலை இல்லாமல் அவதிப்படுபவர்களை என்ன செய்யலாம்?

3.சொந்த வீடுதான் வாழ்வின் உச்ச பட்ச வெற்றி என்றால் வீடு கூட இல்லாத விளிம்பு நிலை மனிதர்களை என்ன செய்வது?

பதில் தெரிந்தவர்கள் தயவு செய்து கூறலாம்.

என் நினைவு தெரிந்த நாட்களில் (1991) நம்மிடையே வெற்றி,தோல்வி குறித்த சிந்தனை பெரிதாக இருந்ததில்லை.

ஆனால் இன்று உலகமயமாக்கப்பட்ட இந்த உலகத்தில் (நரகத்தில்) வெற்றி என்பது போதை பொருளை விட மோசமான ஒன்றாகி விட்டது.

குறிப்பாக இந்தியாவில் சுய முன்னேற்றம் குறித்த புத்தகங்கள் இந்த அளவில் அதிக விற்பனை ஆவதே பொருளாதாரமயமாக்கலுக்குப் பிறகுதான்.

எம்.எஸ்.உதய மூர்த்தி, ஷிவ் கேரா,லேனா தமிழ் வாணன்,ராபர்ட் கியோஸ்கி இவர்கள் “ வெற்றி” பெற்றதே நம்மால் தான்.

பள்ளியில் குழந்தைகளை சேர்ப்பதில் தொடங்கிகிறது நம் வணிக உலகம்.

அவர்களை பணம் சம்பாதிக்கும் இயந்திரங்களாக பார்க்க தொடங்கி விட்டோம்.

மருத்துவ சீட்டுக்கு இத்தனை லட்சம்,பொறியியல் மற்றும் கணிணி படிப்புக்கு இத்தனை லட்சம் என்று நாம் செலவழிக்க தொடங்கி இருப்பது நமக்கு நம் குழந்தைகள் மீதான அக்கறையை காட்டவில்லை ; அப்பொழுதுதான் அவர்களால் எதிர் காலத்தில் சம்பாதித்து கொட்ட முடியும் என்கிற வணிக மனப் பான்மை.

கோடை விடுமுறை காலங்களில் சொந்த ஊர்க்கோ, தாத்தா அல்லது பாட்டி வீட்டுக்கோ செல்வெதெல்லாம் மலையேறி விட்டது.அந்த நாட்களிலும் சம்மர் கேம்ப்,கணிணி வகுப்பு,அடுத்த ஆண்டிற்கான பாடத்திட்டத்தை இப்பொதே படிப்பது என்ற அவசர யுகத்தில் நம் குழந்தைகள் அல்லல் படுகிறார்கள்.

பள்ளியிலோ,கல்லூரியிலோ முதலிடம் பிடித்தவர்களை தூக்கி கொண்டாடும் நம் சமூகம் தோல்வியுற்றவர்களை திரும்பி கூட பார்ப்பதில்லை.

சொந்த வீடு இல்லாதவனை ஒரு புழுவை விட கேவலமாக பார்க்கும் பழக்கம் நம்மிடம் இருக்கத் தானே இருக்கிறது.

ஒரு கல்யாண வீட்டிலோ, பிறந்த நாள் கொண்டாட்டங்களில் எந்த பெண்ணாவது குறைந்த நகையுடனோ அல்லது நகையில்லாமல் வந்தால் அவருடன் பேச கூட நம்மில் பலர் முன் வருவதில்லை.

இந்த கெடு கெட்ட வணிக உலகில் தோல்வியுற்றவர்களை பற்றிய இலக்கியமோ,திரைப் படமோ,வாழ்க்கை வரலாறோ கூட இங்கு கிடையாது என்பதே நிதர்சனம்.

ஆக பொருளாதாரத்தினாலோ,சமூக அந்தஸ்தினாலோ உயர்வு அடைவதையே “வெற்றி” என்கிற ஒரு வகையானோ கட்டமைப்பு உள்ளது.இது முற்றிலும் தவறான அணுகு முறையாகும்.

எல்லாரலும் பில் கேட்ஸாகவோ, அப்துல் கலாமாகவோ,சச்சின் டெண்டுல்கராகவோ ஆக முடியாது,ஆனால் ஒவ்வொரு தனி நபருக்குள்ளும் சில திறமைகள் ஒளிந்து இருக்கிறது.அதை கொண்டு நாம் நம் வாழ்க்கையை வாழலாம்.அது எதுவானாலும் அதை யாருடனும் ஒப்பிட்டு பார்க்காமலும்,யாரை பற்றியும் உயர்வாகவோ,தாழ்வாகவோ எண்ணமால் நமக்கான வாழ்வை நாம் வாழ முயற்சிக்கலாம்.