எது நல்ல சினிமா ? – பாகம் - ஒன்று.

அண்மையில் இணையத்திலும்,முகப்புத்தகத்திலும் ” நல்லசினிமா எது? கெட்ட சினிமா எது? ” என்று பலரும் சண்டையிட்டு கொண்டிருக்கிறார்கள்.. அதன் நீட்சியாக இந்த இடுகை…...

நான் பிறந்தது 1980 இல் பிறந்தேன்.எனக்கு விவரம் தெரிந்து நான் பார்த்த படங்கள் அனைத்தும் அதிரடி மசாலாக்கள் மட்டுமே.உதாரணத்திற்கு ரஜினி,கேப்டன்,அர்ஜுன் போன்றவர்களின் படத்தைதான்.

1991 இல் வெளியான் “ரோஜா” திரைப்படம்தான் எனக்குள் பெரிய தாக்கத்தை எற்படுத்தியது எனலாம்.ஏன் என்றால் அந்த படத்தில் சண்டை காட்சி இல்லை,பெரிய ஹிரோக்கள் இல்லை ஆனாலும் அந்த படம்தான் எனக்கு ஏதோ ஒன்றை ஏற்படுத்தியது.

ஆனாலும் மசாலாக்களின் மீதான மோகம் குறையவில்லை.

பின்பு மணிரத்னம் படங்களை ஒன்று விடாமல் பார்க்கத் தொடங்கினேன்.

பம்பாய்,இருவர்,உயிரே என்று சொல்லிகொண்டே போகலாம்.

பின்பு 1995 பத்தாம் வகுப்பு விடுமுறையில் நிறைய ஆங்கில படத்தை பார்க்க வாய்ப்பு கிடைத்தது.

ஜாக்கி சான்,ஜெட் லீ,வேன் டேம்,அர்னால்ட்,ஸ்டாலோன் போன்ற அதிரடி ஹிரோக்கள் படங்களை கண்டு மெய் சிலிர்த்து நின்றேன்,

DDLJ,DIL TO PAGAL HAI,KOYLA,TRIMURTHY,KUCH KUCH HOTA HAI போன்ற ஹிந்தி படங்கள் வேறு பார்த்து என் ஹிந்தி அறிவை வளர்த்து கொண்டேன்.

”சேது” திரைப்படம் வெளியாகி தமிழ் சினிமாவில் மீண்டும் யதார்த்த அலை அடிப்பதாக அப்போதைய பத்திரிக்கைகள் அந்த படத்தை கொண்டாடின.

அப்பொழுதுதான் என்க்கு நாம் இது நாள்வரை பார்த்த படங்கள் எல்லாம் என்ன என்று கேள்வி தோன்றியது.

பின்பு மோகமுள்,பாரதி,ஹஸ்ஃபுல்,போன்ற படங்களை திரை அரங்கில் சென்று கண்டேன்.

பின்பு சினிமா சம்பந்தமான என் சிற்றறிவுக்கு எட்டிய ஆராய்ச்சியின் முடிவில் இயக்குனர்தான் ஒரு படத்தின் ஹீரோ என்று அறிந்து கொண்டேன்.

பின்பு தமிழ் சினிமாவின் முக்கிய இயக்குனர்கள் படங்களை பட்டியலிட்டு பார்க்கத் தொடங்கினேன். உதாரணத்திற்கு மகேந்திரன்,பாலு மகேந்திரா,ருத்ரய்யா,பாரதி ராஜா என்று ஒரு பெரிய பட்டியல் நீளும்.

இன்னும் நம்மில் பலர் ஹாலிவுட் படங்கள்தான் “உலக சினிமா” என்று நினைத்து கொண்டிருக்கிறார்கள் நானும் அப்படித்தான் நினைத்து கொண்டிருந்தேன்.

அகிரா குரோசாவின் “RASHOMON” படம் பார்க்கும் வரை.

பின்பு என் ஆவல் அதிகரிக்கத்தொடங்கியது.இந்திய சினிமாக்களை விட்டு விட்டு ஈரான்,ஃப்ரெஞ்சு,ஜெர்மன்,சீனா,பிரெசில் போன்ற நாட்டில் தயாரிக்கப்படும் படங்களை இணையத்தில் தேடிப்பிடித்து பார்க்கத் தொடங்கிவிட்டேன்,BICYCLE THIEVES,CITY LIGHTS,THE GOLD RUSH,400 BLOWS,RUN LOLA RUN,AMORES PERROS,CINEMA PARADISE,PERSONA,TALK TO HER,SEVEN SAMURAI என்று சொல்லிக்கொண்டே போகலாம்.அத்தனையும் அற்புதமான படங்கள்.

ஹாலிவுட்டில்லும் சில நல்ல படங்களை எடுக்கத்தான் செய்கிறார்கள்.

அவற்றிலும் சல்லடை போட்டு சில பல அற்புதங்களை பார்த்து இருக்கிறேன்.உதாரணத்திற்கு CITIZEN KANE,CASABLANCA,KILL BILL,TAXI DRIVER,CHINA TOWN,THE APARTMENT,CITY OF GOD,PSYCHO,PULP FICTION,SCHINDLER’S LIST என்று அடுக்கிகொண்டே போகலாம்.

ஆனால் ஏன் இந்தியாவில் மட்டும் இப்படி மசாலாக்கள் தவிர நல்ல படங்கள் வரவில்லை என்ற ஆதங்கம் திரு.சத்யஜித்ரே படங்களை பார்த்தன் மூலம் தீர்ந்தது.அவருடைய திரை மொழி மிகவும் அபாரம்.

ஒரு நல்ல சினிமா என்பது பன்ச் வசனம்,குத்து பாடல், நகைச்சுவை என்கிற பெயரில் அபத்தம்,வீணான சண்டை காட்சிகள் ஆகியவற்றின் தொகுப்பான இன்றைய தமிழ் (இந்திய) சினிமாக்களின் நிலையாக இருக்கிறது.

இந்த குப்பைகளில் “நடித்து” கோடிகளில் புரளும் அஜித்,விஜய்,ரஜினி,கமல்,சிம்பு,சூர்யா,தனுஷ் போன்றவர்களின் படங்களை பார்த்துதான் நாம் நம் காலத்தை கடத்த வேண்டியிருக்கிறது,இவர்களுக்கு பாலாபிசேகம் செய்தே நாம் ஓய்ந்துவிட்டோம்.

ஒரு சிறந்த சினிமா என்பது சிறந்த கதை,அதை விட முக்கியம் திரைக்கதை,காட்சிக்கோர்வை,மிகையில்லாத நடிப்பு,சிறந்த ஒளிப்பதிவு,துல்லியமான பிண்ணனி இசை,மற்றும் பல கலைகளின் கூட்டுக் கலவையேயாகும்.இந்த கலவையை கூட ஏதாவது படத்தில் அத்தி பூத்தார் போல பார்த்து விடலாம்,ஆனால் மிக முக்கியமான விசயமான காலம்,சமூகம்,கலாச்சார குறியீடுகள்,வட்டார வழக்கு,சமகால அரசியல்,இலக்கியம்,எதார்த்த மனிதர்களின் வாழ்வியல்,பார்க்கும் பார்வையாளர்களின் திறனை மேம்படுத்துவது போன்ற காட்சிகள் என எந்த அம்சங்களும் நம் படங்களில் இருக்க வாய்ப்பில்லை.

சினிமா என்பது பலரும் “ENTERTAINMENT “ என்ற ஒற்றை நோக்கில்தான் பார்க்கிறார்கள்.ஆனால் சினிமா ஆரம்பிக்கப்பட்டபோது “கலை வடிவம்” ஆகத்தான் ஆரம்பிக்கப்பட்டது.பின்னாளில் பலருக்கு பணமும்,புகழும் அதிகம் கிடைக்கத் தொடங்கியதும் அது வணிகமாக மாறிவிட்டது.

உலகின் அதிகம் படங்களை தயாரிக்கும் நாடுகளில் இந்தியாவும் ஒன்று.ஆனால் நாம் ஒரு ஆஸ்கார் கூட வாங்கவில்லை என்பதுதான் நிதர்சனம்.(ஏ.ஆர்.ரஹ்மான்,பானு அத்தையா, - இவர்கள் வாங்கிய விருது இந்திய படங்களில் பணியாற்றியதற்காக அல்ல)

CANNES FILM FESTIVAL– ஆஸ்கார் விருதைவிட உயரிய விருதாக கருதப்படும் இந்த சந்தையில் கூட நமது படங்கள் பெரிதாக சோபிக்கவில்லை,

”விருதுகள் மேல் நம்பிக்கையில்லை மக்கள் ரசனைதான் முக்கியம்” என்று நேற்று பிறந்த நெல்லி வடையெல்லாம் பேட்டி கொடுத்து நம்மளை மீண்டும் மீண்டும் முட்டாள் ஆக்கி கொண்டு இருக்கிறார்கள்.

உலகின் சிறந்த இயக்குனர்கள் அனைவரும் மக்களுக்காகத்தான் படம் எடுத்தார்கள்.மக்களும் ரசித்தார்கள்;விருதுகளையும் வென்றார்கள்.

தொழில் நுட்ப வளர்ச்சியை மட்டும் வைத்து நாம் வளர்ந்துவிட்டதாக நாம் நினைத்து கொண்டிருக்கிறோம்.அது முற்றிலும் தவறு.ஒரு நல்ல திரைப்படத்திற்கு இது மட்டும் போதாது.நான் மேற்கூறிய அனைத்து காரணிகளும் தேவை.

அண்மை புள்ளி விவரங்கள்படி தமிழ் நாட்டில் கடந்த எட்டு வருடங்களில் கிட்டத்தட்ட 1500 க்கும் மேற்பட்ட திரையரங்குகள் மூடப்பட்டுள்ளது.இதுதான் நம் தமிழ் சினிமாவின் அசுர வளர்ச்சியா?

( தற்போதய எண்ணிக்கை 900 என்று கேள்வி)

சரி இதை மாற்ற வழியில்லையா ? உண்டு; எப்படி?

(தொடரலாம்……)